ارسال شده توسط:alsiratتاریخ ارسال: مهر ۱۵, ۱۴۰۰در تفسیر0
الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ۲
ستایش خداوندی را سزا است که پروردگار جهانیان است.
[«رَبِّ»: پروردگار. مصدری است به معنی تربیت، و در اینجا در معنی اسم فاعل، یعنی مربّی به کار رفته است، و صفت (الله) میباشد. «الْعَالَمِینَ»: جهانیان، جهانها. هر صنفی از اصناف آفریدگان. اسم آلت است و به معنی آنچه خدا بدان شناخته شود. از راه تغلیب به صورت جمع مذکّر سالم با (ین) جمع بسته شده است.]